Drutowce

Szkodniki

Jakie są objawy występowania larw chrząszczy drutowców?

Objawy występowania drutowców można zaobserwować na roślinach poprzez ich więdnięcie, obumieranie oraz uszkodzenia podziemnych części roślin. Rośliny takie jak ziemniaki, buraki, marchew i kapusta często wykazują oznaki żerowania, które obejmują uszkodzone korzenie, łodygi i bulwy. Drutowce wgryzają się w podziemne części roślin, pozostawiając wewnątrz tuneliki, które mogą być wtórnie zainfekowane przez grzyby lub bakterie, co prowadzi do dalszego obumierania roślin. Uszkodzone bulwy posiadają otwory i kanały żerowe, co sprzyja ich infekowaniu przez grzyby i bakterie.

Jak rozpoznać drutowce?

Drutowce można rozpoznać po ich wydłużonym, twardym ciele oraz charakterystycznym kolorze żółto-pomarańczowym. Ich ciało jest podzielone na segmenty, a każda larwa posiada trzy pary krótkich nóg. Dojrzałe larwy drutowców osiągają długość do 3 cm i są często mylone z odcinkami drutu, od czego pochodzi ich nazwa.

W jakim czasie mogą pojawić się drutowce?

Drutowce mogą pojawić się w glebie wiosną i jesienią, kiedy warunki są sprzyjające dla ich rozwoju. Ciepłe zimy oraz wilgotna jesień i wiosna mogą przyczynić się do większej aktywności larw, które mogą pozostawać w glebie przez kilka lat. Samice chrząszczy z rodziny sprężykowatych składają pierwsze jaja od trzeciej dekady maja, a dojrzałe osobniki drutowców mogą żerować aż do czerwca lub lipca, po czym przepoczwarczają się w głębszych warstwach gleby.

Drutowce – szkodliwość

Szkodliwość drutowców wynika głównie z ich żerowania na podziemnych częściach roślin. Drutowce żerują na korzeniach, bulwach i kłączach, powodując ich uszkodzenie, i późniejsze obumieranie roślin. W uprawach takich jak ziemniaki, buraki, marchew, kapusta czy zboża, drutowce mogą wyrządzić znaczne szkody, niszcząc plony i zmniejszając ich jakość. Największe straty występują w suche lata, kiedy larwy (stadium szkodliwe) drutowców intensywniej żerują, szukając wilgoci w roślinach.

Drutowce – zapobieganie

Zapobieganie występowaniu drutowców polega przede wszystkim na odpowiedniej agrotechnice. Regularne uprawki glebowe, takie jak podorywki i orki zimowe, mogą ograniczyć populację larw, które są wrażliwe na przemarznięcie i wyjadanie przez ptaki. Zwalczanie chwastów, zwłaszcza perzu, który sprzyja rozwojowi drutowców, również może sprawnie zapobiec ich rozwojowi.

Zwalczanie drutowców – środki ochrony roślin

Zwalczanie drutowców jest trudne, głównie ze względu na mały wachlarz skutecznych środków ochrony roślin przeznaczonych do zwalczania tych szkodników glebowych. W przypadku masowych wystąpień konieczne jest stosowanie zintegrowanych metod ochrony roślin w tym zabiegów agrotechnicznych i ewentualnych środków chemicznych. W uprawach roślin podatnych na żerowanie drutowców warto stosować preparaty, które chronią podziemne części roślin. Stosowanie środków ochrony roślin, zarówno chemicznych, jak i naturalnych, może pomóc w kontroli populacji szkodników, ale należy je stosować ostrożnie ze względu na potencjalne zagrożenia dla środowiska.

Cykl rozwojowy chrząszczy z rodziny sprężykowatych

Cykl rozwojowy drutowców trwa 3–5 lat, w zależności od gatunku i warunków środowiskowych. Pierwszy okres składania jaj przez samice przypada w maju. Odbywa się to na głębokości 1–2 cm. Rozwój larw trwa kilka lat i w tym czasie larwy przechodzą 8 linień, aż do osiągnięcia dojrzałości. Dojrzałe larwy przepoczwarczają się w głębszych warstwach gleby, a młode chrząszcze wylęgają się w końcu lata, jednak większość pozostaje w glebie do wiosny.

Jakie uprawy atakują drutowce?

Drutowce występują w wielu uprawach, w tym ziemniakach, burakach, marchwi, kapuście, zbożach, kukurydzy i roślinach ozdobnych. W uprawach warzyw korzeniowych stawonogi te powodują głębokie uszkodzenia korzeni, które mogą prowadzić do obumierania roślin i zniszczenia plonów.

Jakie są przyczyny rozwoju drutowców?

Przyczyną rozwoju drutowców jest przede wszystkim brak odpowiednich zabiegów agrotechnicznych, takich jak orka zimowa i zwalczanie chwastów. Zwiększoną populację drutowców obserwuje się na terenach odłogowanych, zaniedbanych rolniczo oraz w systemach bezorkowych. Ciepłe zimy i wilgotne jesienie sprzyjają przetrwaniu larw w glebie, co przyczynia się do ich większej liczebności w kolejnych latach.